Alpy Julijskie dzień II

Pierwsza noc w alpejskiej dolinie minęła bez żadnych niespodzianek. Camping w Bovcu w nocy tętnił życiem, czyli wszystko w normie. Rano bardzo wczesna pobudka bo już o 5.00, no ale jak się chce zdobywać alpejskie szczyty to nie można być śpiochem. Co prawda wstać się nie chce, ale dla takich widoków po wyjściu z namiotu to ja mogę wstawać codziennie bladym świtem :)

Szybka poranna toaleta w zimnej wodzie, bo szkoda euro wydawać na ciepłą wodę. Lepiej przeznaczyć na bardziej przyjemne rzeczy jak na przykład chłodne i orzeźwiające pifko. Potem śniadanie, kawa i kanapki na cały dzień. Sporo tego trzeba zapakować do plecaka bo na dzisiaj przewidzieliśmy dość długą trasę, a po drodze nie będzie możliwości nic dokupić. Pakujemy się do autokaru i ruszamy do włoskiej części Alp Julijskich. Wysiadamy na parkingu w pobliżu miejscowości Tarvisio w Parku Narodowym Laghi di Fusine.

Tu też jest ostatnie miejsce gdzie dzisiaj możemy uzupełnić zapasy , przede wszystkim wodę ze źródełka. Przez następne kilka godzin nie będzie dostępu do pitnej wody a pogoda zapowiada się upalna, dlatego każdy dopełnia wszelkiego rodzaju naczynia do maksimum. Ale woda to nie wszystko co ma do zaoferowania okolica parkingu. Największym skarbem jest bajkowe jezioro i górujące nad nim alpejskie giganty. A w porannych mgłach widok ten robi niesamowite wrażenie.

Krótka sesja nad jeziorkiem i zbieramy się na szlak. Idziemy na przełęcz na granicy Włoch i Słowenii, pod jeden z największych szczytów tego pasma Mangart 2679 m n.p.m. Początek spacerowy doliną z pięknymi widokami na otaczające szczyty nie zwiastuje tego co nas będzie już wkrótce czekać...

Po wejściu w las szlak dosłownie staje dęba i zakosami monotonnie wije się do góry i nic a nic nie chce byś choć trochę płasko. Ale czemu ja taki zdziwiony, przecież to góry i to na dodatek Alpy :) Zasapani, z pierwszymi bólami nóg i czego tam jeszcze po wyjściu na granicę lasu robimy dłuższy postój. Siedzimy i cieszymy się widokami na wszystkie strony. Trochę jednak z niepokojem patrzymy na to, co nas jeszcze czeka dzisiaj. A urwiste granie faktycznie mogę trochę przestraszyć.

No ale mamy to chcieliśmy, w końcu wybraliśmy się na wysokogórski wyjazd, a nie na wycieczkę po muzeach i deptakach :) Mobilizujemy siły i atakujemy pierwszą dzisiaj ścianę na naszej trasie. Są tu co prawda fragmenty szlaku ubezpieczone stalową poręczówką, ale według mojej oceny nie w tych miejscach co by miały być. Wspinaczka jest emocjonująca, widoki piękne ale na każdym kroku potrzebna całkowita koncentracja. Aparat niestety w plecaku, bo ręce są zajęte wyszukiwaniem uchwytów w kruchej skale albo są przyklejone do stalowej liny :)

Odcinek z elementami wspinaczki może nie był zbyt długi, ale wyczerpujący zarówno fizycznie jak i psychicznie dla niektórych z nas. Robimy kolejną przerwę, a wędrujący z nami amatorzy ferrat przygotowują sprzęt przed wejściem na Mangart.

Zaczynamy ostatnie, ale najdłuższe i męczące podejście na przełęcz. Cały czas w "cieniu" potężnego Mangartu / faktycznie to ani kawałka cienia nie ma i upał straszny ;) /

Pod samą przełęczą przecieram oczy ze zdziwienia, kozic to bym się tutaj spodziewał ale stada owiec na tej wysokości i tym jałowym terenie to nie. A jednak, okazuje się że od strony Słowenii na przełęcz prowadzi dużo łagodniejszy szlak i ktoś tu wypasa owieczki.

Tak więc na granicznej przełęczy witają mnie Słoweńskie owce i barany. To najwyższy punkt dzisiejszej trasy 2204 m. n.p.m. Teraz czeka mnie kilkugodzinne zejście na drugą stronę. Ale nie tak od razu, teraz chwila dla obiektywu mojego aparatu. Widoki z przełęczy zapierają dech w piersiach, wszędzie urwiste szczyty, których nazw niestety nie znam. A ogrom Mangartu po prostu wgniata w ziemię.

Przez kwieciste alpejskie łąki schodzę do chaty pod przełęczą. Tutaj spotykam pozostałych współtowarzyszy wędrówki. Tu w końcu można ugasić pragnienie zimnym pifkiem i skosztować miejscowych dań. Rozkładam się na ławce, jest jak raju...

Niestety ten sielankowy nastrój przerywają grzmoty zbliżającej się burzy. Chwilę zastanawiamy się co zrobić, przeczekać burzę w chacie czy zejść na dół. Zapada decyzja schodzimy jak najszybciej w dół gdzie przy moście Predel czeka na nas autokar. Zaczynamy wyścig z burzą, wrzucamy na siebie kurtasie przeciwdeszczowe i szybkim krokiem zmierzamy w dolinę.

Z przyrodą jednak nie mamy szans, burza szybko nas dopada. Głośne huki powodują u nas szybsze bicie serca. Na szczęście po drodze jest tunel w którym się chronimy przed deszczem i piorunami.

Przeczekawszy najbardziej intensywne opady i grzmoty ruszamy ostrożnie w dół, droga zrobiła się śliska a szlak dość stromy.

Na szczęście burza zmierza w innym kierunku niż my, a czym jesteśmy niżej tym mniej pada. Teraz już prosta droga do parkingu. Znowu można wyciągnąć aparat i jeszcze kilka fotopstryków popełnić.

W oddali pojawia się już wiadukt przy którym będziemy kończyć dzisiejszą wycieczkę. Było emocjonująco i ze sporą dawką adrenaliny w pewnych momentach. A te widoki które widziały moje oczy na długo zagoszczą w mojej pamięci i wiele razy będą wracać.

Gdy docieramy do naszego campingu słońce jest już schowane za horyzontem. Zmęczeni zasiadamy jeszcze na chwilę przed namiotami, by podzielić się wrażeniami z minionego dnia i uczcić kielonkiem śliwowicy szczęśliwy powrót z gór.

Link do albumu poniżej :)

https://picasaweb.google.com/112312179743284627330/AlpyJulijskieDzienII?authuser=0&feat=directlink